Stichting Kinderontvoering: Terugblik op een bewogen jaar

Een terugblik op het afgelopen jaar van de Stichting Kinderontvoering. Het was en is nog steeds een bewogen jaar. Een jaar vol met angst, verdriet, pijn, onzekerheid, maar ook een jaar van groot geluk. Ik heb zoveel ouders gesproken die zo intens verdrietig zijn, omdat hun kind is ontvoerd.

Ieder woord wat je zegt kan de pijn en het gemis voor deze mensen niet verzachten, maar het helpt hen enorm door te luisteren naar hun verhaal en te proberen ze zo goed mogelijk van advies te voorzien. We lezen het wel, er is weer een kind ontvoerd en we denken “goh alweer een, het lijkt wel of het steeds vaker gebeurd”.

Maar staan we wel eens stil bij het immense verdriet en hulpeloosheid van deze kinderen en de achtergebleven ouders? Ik weet wel, als je er niet mee te maken hebt, is het erg moeilijk om je een voorstelling van deze situatie te maken. Toch wil ik proberen u een beeld te geven. Veel ouders hebben jarenlang met een dreigende ontvoering van hun kind geleefd of leven nog steeds zo. Hulp is moeilijk te krijgen, omdat eerst het misdrijf moet worden gepleegd voordat de politie in actie kan komen. Hoe alleen en machteloos voel je je dan als ouder.

Leven met de angst dat je kind ieder moment bij je weggehaald kan worden. Je leven zo proberen te leiden dat je kind zo min mogelijk merkt van deze angst. Heel voorzichtig zijn, beschermend maar toch ook weer niet teveel om je kind niet te verstikken. Iedere dag wakker worden met dat beklemmende gevoel op je borst, vandaag kan het wel eens gaan gebeuren.

Wat voor een leven heb je dan? Maar deze ouders gaan door, blijven waken, zorgen en vechten voor hun kind. Leven, terwijl het liefste waar je voor mag zorgen je is afgenomen, ontvoerd, weggerukt. Wat voor een leven heb je dan? Diep, heel diep respect heb ik voor deze ouders die nimmer opgeven en blijven vechten voor hun kind/kinderen. Ik hoor sommigen van jullie denken “beide ouders hebben toch recht op hun kind?” Ik draai het om, ieder kind heeft recht op een vader en moeder.

Als ouders niet meer samen verder willen, is dat hun keuze om uit elkaar te gaan en een ander leven te gaan leiden. Het kind mag hier nimmer de dupe van worden en mag ook zeker niet uit zijn vertrouwde omgeving worden gehaald. Een kind weghalen uit zijn vertrouwde omgeving die toch wankel blijkt te zijn, omdat papa en mama niet meer samen zijn. Een kind weghalen en meenemen naar een land hier ver vandaan, weg bij familie, vriendjes en vriendinnetjes, een vreemde taal, andere gewoonten ……. hoe egoistisch ben je dan als ouder? Wat een grote schade richt je een kind dan aan!

We hebben allemaal zo´n groot kinderhart.

Wel eens echt stilgestaan bij het grote verdriet en de angst van een ontvoerd kind?
Deze kinderen spreek ik vaak niet, wel de achtergebleven ouder. Ik voel hun angst, pijn en verdriet dwars door de telefoon heen. Bij een persoonlijke afspraak schrik ik iedere keer weer van de vaak magere, grauwe gezichten van deze ouders, vol verdriet en hulpeloosheid. Wij als stichting proberen deze ouders zo goed mogelijk te helpen. U kunt dat ook door te luisteren naar hun verhaal of die bekende schouder of knuffel te geven en door aandacht te vragen voor ontvoerde kinderen. Een kleine moeite, een groot gebaar.

Denk aan deze mensen als u ’s avonds uw kind of kinderen instopt. Het is niet altijd vanzelfsprekend dat een kind veilig en warm in zijn of haar eigen bedje ligt. Een bewogen jaar, een achtbaan die niet stopt…….. Mooie momenten ook.

Dankbare ouders.

Dankbaar voor de hulp, adviezen. Blij, omdat ze concrete stappen hebben kunnen zetten in de goede richting. Zielsgelukkige ouders, omdat het met behulp van advocaat en onze stichting is gelukt hun kinderen weer naar Nederland te krijgen. De gezichten van deze ouders en hun kinderen……..ik zal ze nooit vergeten. Allen hebben ze een bijzonder plekje in mijn hart evenals de kinderen die nog ontvoerd zijn en waarvan ik hoop dat ze weer snel terug komen.

Het eind van het jaar nadert.

Kerst, oud- en nieuw. Gezellig, maar het baart me ook grote zorgen. Nu al is merkbaar dat de dreiging van ontvoering bij sommigen sterker wordt. Nu al merk ik dat onze stichting overuren aan het draaien is. Nu al worden angsten van sommige ouders bewaarheid. Nu al…….. en de kerstvakantie en feestdagen moeten nog beginnnen. Mijn wens voor u is een fijne kerst vol warmte en gezelligheid met alle mensen om u heen waar u om geeft en een gelukkig en gezond 2011.

Mijn wens voor u is dat u eens wat vaker denkt aan de ontvoerde kinderen en deze kinderen en hun ouders op alle mogelijke manieren steunt. Mijn wens voor het komende jaar is dat alle kinderen echt kinderen mogen zijn en leven in groot geluk!

Marieke van Kommer
Secretaris Stichting Kinderontvoering.

Verslaggeving en de realiteit.

Door de maanden heen wordt onze stichting Kinderontvoering en met name ik geslachtofferd door een rechtbankverslaggever genaamd Chris Klomp uit Groningen.

Desbetreffende verslaggever schroomt niet om uitlating over onze stichting en mij in persoon te doen zonder dat hij enig onderzoek naar waarheid heeft gedaan, een handelswijze die ons bekend is van de Raad voor de Kinderbescherming en Jeugdzorg Nederland.

Zelf claimt hij een voorstander van Justitie en het politie-apparaat te zijn, geeft zelfs lezingen voor politie etc. klik hier doch kraakt ditzelfde systeem op zijn blog “Rechtbankverslaggever” weer keihard af =>  klik hier

Helaas is het zo dat ook wij niet alles wetend zijn, dat geven wij grif toe, maar met zo een 20 jaar ervaring in de wereld van internationale kinderontvoeringen, zonder dat er ooit 1 aangifte tegen ons of mij in persoon is geweest en tientallen “successen” hebben mogen boeken in de opsporing en repatriëring van ontvoerde kinderen, mogen wij toch wel spreken over een stichting die weet waarover zij spreekt en de klappen van de zweep kent.

Chris Klomp die alleen mij en de stichting kinderontvoering kan aanvallen zonder dat hij gedegen onderzoek verricht (hij is dan ook geen onderzoeksjournalist) slaat hiertoe met vaste regelmaat de spijker radicaal mis.

Een punt van discussie was de “dood” van de 7 maanden oude baby Arjun Chedie uit Leeuwarden. Dit kind is door Voodoo-praktijken om het leven gebracht en de vader heeft mij (Jacques Smits) in de arm genomen om deze “dood” nader te onderzoeken.

Het eindresultaat was een door mij ingediend Art. 12 SV procedure, waarop het Hof in Leeuwarden heeft besloten om op de door mij aangedragen punten de zaak naar de politie terug te verwijzen voor een hernieuwd onderzoek.

Het gevolg hiervan was dat de moeder van Arjun is aangehouden en veroordeeld voor “dood door schuld”, de basis van mijn onderzoek en Art. 12 SV procedure.

De advocaten tweeling Anker&Anker uit Leeuwarden hebben de moeder in deze strafrechtprocedure bijgestaan en natuurlijk alles aangepakt om hun cliënte vrij te kunnen pleiten. Hiertoe hebben zij ook de media in de arm genomen om mij in een kwaad daglicht te stellen t.g.v. hun cliënte.

Natuurlijk pakt Chris Klomp alleen bovenstaand deel met beide handen aan om mij “terecht” te wijzen, doch hij verzaakt totaal wanneer ik hem verzoek om omtrent deze zaak contact te leggen met de toenmalige Officier van Justitie mr. Oebele Brouwer en het advocatenkantoor Anker & Anker.

Selectief lezen is DE kracht van Chris Klomp, alleen wat hem als rechtbankverslaggever in zijn wrok uitkomt leest en gebruikt (misbruikt) hij. Zelf heeft hij waarschijnlijk nimmer één stap t.g.v. een andermans kind gedaan waarbij hijzelf enig persoonlijk risico zou kunnen lopen, doch hen afkraken (althans pogingen hiertoe) die wel een sociale inslag hebben om voor de rechten van het kind op te komen, is zijn lust en zijn leven.

Zo zijn er nog veel meer kinderontvoeringszaken waar wij met succes aan het Nederlands recht in het buitenland gevolg hebben kunnen geven, waar Chris Klomp dan een weer een uitgesproken PRO Justitie / rechtsgangmening over heeft en mij, in persoon, tracht onderuit te halen. Deze actie onderneemt hij dan wederom zonder enig onderzoek naar waarheidsvinding.

Met de macht van zijn weblog tracht hij iedereen de les te lezen, als een dictator zijn mening over iedereen uit te spreiden en zij die hem niet in zijn mening volgen of steunen middels gelijk blog (en die van anderen) totaal af te kraken.

Ja Chris, het is en blijft zo……..daar waar Justitie stopt, beginnen wij.

Wen er maar aan, keer terug in je schulp of kom eens met onderzochte feiten.

Update 18 september 2010

Zoals bekend ga ik geen enkele oprechte discussie uit de weg dus heb ik telefonisch contact met ons aller Chris Klomp opgenomen.

Chris voelde zich ten eerste “geïntimideerd” dat ik zijn geheime privénummer thuis heb kunnen traceren, verder voelde hij zich “geïntimideerd” dat ik hem op dit geheime nummer belde. Ach ja, het zij zo, als ik dit kan traceren dan kan iedereen dit traceren dus zo geheim is dit niet.

Nadat ik mijn naam bekend maakte reageerde hij met het gezegde: “Ha ouwe relnicht”, waardoor de toon van dit gesprek gezet kon worden doch mijn motto: “daar waar schelden en vloeken begint, stopt het verstand” weerstond deze aantijging.

Doordat één van zijn kids even geholpen moest worden werd het gesprek 15 minuten later voortgezet, Chris belde mij op zijn mobiele nummer terug.

In dit gesprek bleek wederom dat iedereen die het werk van de Stichting Kinderontvoering ondersteunt geschuffeld, gevaarlijk en gestoord is volgens Chris Klomp.

“Dat jij mijn geheime nummer hebt kunnen traceren is weer een teken dat jij enorm gevaarlijk en niet te vertrouwen bent” was weer een kenmerkende uitspraak van hem, waarbij ik ook nog eens verantwoordelijk zou zijn tot het aanzetten van haat tegen hem in persoon.

Hij heeft het helemaal gehad met alle aantijgingen die zijn kant op zouden komen en ziet alleen een juridische weg (het doen van aangiftes bij de politie) als sluitende oplossing.

Hij zei tevens dat alles wat er op Twitter over hem geschreven wordt, hem niet raakt want dat zijn toch allemaal gestoorden, gestoorden die het werk van een Nederlandse ontvoeringsorganisatie ondersteunen.

Hierop volgend heb ik Chris verzocht om zich dieper in de kinderontvoeringsmaterie te verdiepen, doch hij kapte dit af door te vermelden dat hij middels de hoogste personen binnen diverse politiekorpsen zich heeft laten informeren over deze materie en daar veel meer vertrouwen in heeft omdat hij mij nimmer als een serieuze gesprekspartner zal zien. Wat schreef Chris ook alweer in zijn laatste blog over de politie? Ter herinnering: klik hier

Hij gaf wel toe dat het Nederlandse systeem inzake de opsporing en repatriëring van ontvoerde kinderen niet altijd werkte doch blijft van mening dat een Nederlandse burger (ik in dit geval) of een Nederlandse organisatie (onze Stichting) zich nimmer met deze zaken mag bemoeien. Een stichting als de onze zou verboden moeten worden en ik…..ja….daar kwam verder niets over na buiten.

Om toch Chris aan een landelijk bekende zaak te herinneren (die van Tim en Pascal c.q. Aneta Szadkowska uit Assen) verwees ik hem naar de archieven van het Dagblad van het Noorden (daar schrijft Chris voor en heeft hij toegang tot alle dossiers) doch dit wees hij van de hand met de uitspraak: “mijn collega’s laten zich van alles door jou op de mouw spelden”.

De gesprekstoon van Chris werd alsmaar geëmotioneerder tot schreeuwen aan toe waarbij hij de laatste vraag stelde: “wat MOET ik van jou doen dan, waarom bel je mij?” Chris, MOETEN bestaat niet, ik wil jou alleen maar kennis laten maken met de andere kant van de medaille zodat jouw inzicht mogelijk een andere kleur gaat krijgen.

Helaas, hij stond hiervoor niet open omdat hij zijn beeld al gevormd heeft over mij en de stichting (dit zonder ooit met mij gesproken te hebben, dus alleen op basis van informatie uit 3e hand) en dat hier niets aan te wijzigen was.

Tevens verklaarde hij mij dat zijn artikelen sinds kort ook door de landelijke media overgenomen zullen worden en als hij een artikel over mij c.q. de stichting gaat plaatsen hij mij zal benaderen voor een weerwoord op basis van hoor/wederhoor.

Het woord “weerwoord” betekende voor mij alweer genoeg, er is dus weer de nodige DREK te verwachten van een journalist/verslaggever die op basis van NEUTRALITEIT artikelen gaat uitbrengen waarbij zijn persoonlijke antipathie tegen ons werk als stichting en mijn inzet als persoon de boventoon zal gaan voeren.

====================================================

Door de komende weken heen zullen hieronder andere bronnen vermeld worden met als onderwerp Chris Klomp

1. Toelatingsbewijs voor internet

Film over ontvoering Sara en Ammar op 9 september op tv

Persbericht Op 9 september (20.30 uur, Ned.1) zendt de KRO de Telefilm “Kom niet aan mijn kinderen uit”. De film is geïnspireerd op het waargebeurde verhaal van de ontvoering van de twee kinderen van Janneke Schoonhoven uit Oude Pekela door haar Syrische ex-man. Twee jaar lang streed ze om haar kinderen terug te krijgen naar Nederland. Met in de hoofdrollen Karina Smulders, Huseyin Cahit Ölmez en Thom Hoffman. >>

Het is de nachtmerrie van elke gescheiden moeder; je ex-man gaat er met je kinderen vandoor naar het buitenland. In veel van die gevallen ziet de moeder haar kinderen nooit meer terug. Janneke Schoonhoven uit Oude Pekela is een van de weinigen die het wel is gelukt haar zoon en dochter terug te krijgen. Haar ex nam hen mee naar Syrië, waar ze bijna twee jaar bij familie verbleven totdat ze vluchtten naar de Nederlandse ambassade in Damascus, omdat ze terug wilden naar hun Nederlandse moeder. De zaak kreeg veel media-aandacht en daardoor zag heel Nederland hoe haar kinderen na tweeënhalf jaar met minister Bot van Buitenlandse Zaken terugkwamen in hun moederland. Synopsis In de film is Janneke Schoonhoven omgedoopt tot Hanne (een rol van Karina Smulders). In augustus 2004 vertrouwt Hanne haar twee kinderen van 9 en 11 toe aan haar ex-man Nizar (Cahit Ölmez). Hij neemt ze mee voor een korte vakantie naar EuroDisney Parijs. Een paar dagen later krijgt Hanne een telefoontje van Nizar vanuit de Nederlandse ambassade in Damascus. Nizar vertelt dat hij naar Syrië heeft moeten vluchten, omdat hij bedreigd is. Hanne neigt ernaar hem te geloven, maar haar huidige man Bertus (Tjebbo Gerritsma) suggereert dat Nizar op deze manier probeert Hanne terug te krijgen, omdat het voor Nizar en zijn Syrische familie een schande is dat zijn vrouw van hem gescheiden is. Hanne vertrekt samen met adviseur Wouter (Thom Hoffman), die ervaring heeft met gestolen kinderen, naar Damascus. Dat is het begin van een hartverscheurende strijd van twee jaar om de kinderen terug in Nederland te krijgen. Hanne komt er helemaal alleen voor te staan en raakt geconfronteerd met enorme dilemma´s en haar eigen gevoelens. Uiteindelijk realiseert ze zich dat ze zelf moet veranderen en dat er maar een echte manier is om haar kinderen terug te krijgen. Daarvoor reist ze nog een laatste keer terug naar Damascus in de hoop dat de kinderen zelf uit de greep van hun vader kunnen ontsnappen, door het doolhof van Damascus heen naar de Nederlandse ambassade. Regiestatement Regisseur van de KRO Telefilm Kom niet aan mijn kinderen is Ron Termaat. In een regiestatement zegt hij: “Hoe ver ga ja als je kinderen ontvoerd worden? Het is de vraag die ik en veel medewerkers ons stelde toen we aan deze film begonnen. Toen het Janneke Schoonhoven in 2006 werkelijk overkwam stelde ze zich die vraag niet; zonder daar over na te denken ging ze tot het uiterste. Niks en niemand kon Janneke tegenhouden om tweeënhalf jaar voor de terugkomst van haar twee kinderen te strijden. Deze enorme drive vormde voor mij de ruggengraat van Kom niet aan mijn kinderen. Iedereen herinnert zich deze strijd uit het nieuws in de laatste maanden van 2006. Daarom ben je geneigd te denken dat deze ontvoering een op zich zelf staand incident is. Niets is minder waar. Ieder jaar komen er meer dan 150 ontvoeringen alleen al in Nederland voor. Kom niet aan mijn kinderen vraagt aandacht voor de verschrikkelijke gevolgen van deze verdwenen kinderen.” Telefilms zijn Nederlandse speelfilms speciaal gemaakt voor de publieke omroep. De films behandelen actuele maatschappelijke thema’s zoals loverboys, integratie, de Nederlandse maffia of zoals in dit geval kinderontvoering. De Telefilms komen tot stand met financiële steun van het ministerie van OC en W en het CoBO-fonds. KRO Telefilm: Kom niet aan mijn kinderen, 9 september om 20.30 uur op Nederland 1.

Internationale Kinderontvoering in de praktijk

Wanneer twee ouders het ouderlijk gezag hebben en uit elkaar gaan, moet er iets geregeld worden voor de kinderen. Wanneer deze ouders in Nederland wonen, dan wordt dat geregeld in een echtscheidingsprocedure of in een procedure waarbij je de rechter vraagt te bepalen bij wie het kind gaat wonen en hoe de zorgregeling eruit gaat zien.

Wanneer een van de ouders niet in Nederland wil blijven of een ouder juist vanuit een ander land met het kind naar Nederland wil komen, dan zou dit in strijd kunnen zijn met het Haags Kinderontvoeringsverdrag van 1980.

In veel gevallen is er geen sprake van kwade opzet, maar van een scheidingssituatie waarin een ouder terug wil keren naar het land van herkomst. Het uitgangspunt is dat de rechter van het land waar het kind zijn gewone verblijfplaats heeft, de bevoegde rechter is om een beslissing te nemen. Onder omstandigheden kan het zijn dat de verhuizing al heeft plaatsgevonden of dat de ouder zich in een situatie bevindt waarin het niet mogelijk is om die beslissing te vragen of daarop kan wachten.

Wanneer een ouder met het kind naar Nederland komt, kan de achterblijvende ouder een verzoek tot teruggeleiding indienen bij de Centrale Autoriteit. Wanneer een ouder met een kind uit Nederland vertrekt zonder toestemming van de andere ouder, dan kan een ouder ook een verzoek indienen bij de Centrale Autoriteit en om de teruggeleiding vragen. De Centrale Autoriteit zal dan moeten bekijken op welke wijze kan worden bewerkstelligd dat het kind weer naar Nederland komt.

Inzake ontvoeringen is er een verschil of een kind wordt ontvoerd naar een land dat lid is van het Haags Kinderontvoeringsverdrag of naar een land dat geen lid is van het verdrag. Verdragslanden hebben de verplichting  kinderen terug te geleiden op basis van het verdrag. Wanneer een kind echter is ontvoerd naar een niet-verdragsland, vindt teruggeleiding slechts plaats wanneer de autoriteiten van dat land daartoe beslissen. Dit kan vanuit de Nederlandse overheid alleen via diplomatie. Nederlandse gespecialiseerde advocaten kunnen de ouder die dit overkomt wel adviseren en in sommige gevallen ook procedures starten in Nederland om de terugkeer van het kind te bewerkstellingen.

In de praktijk blijkt dat veel ouders niet altijd even goed geadviseerd worden. De advocaten van Advocaten In De Praktijk hebben zich hierin gespecialiseerd en hebben veel ervaring op het gebied van internationale kinderontvoeringen. Ook hierbij geldt dat de advocaten altijd naar een oplossing zullen zoeken die rekening houdt met het belang van het kind, maar ook naar een oplossing die voor alle partijen voor de lange termijn het beste is.

SKO de helpende hand.

Angst, angst tot in het diepst van je botten, ik heb het gekend. Zo met je rug tegen de muur gedrukt staan dat je niet meer weet wat je moet doen. En dan is daar ineens de helpende hand……..

9 jaren lang heb ik een relatie gehad met een Turkse man. Na 2 jaar kwam hij naar Nederland. We konden ons geluk niet op, maar het was ook hard vechten tegen de vooroordelen, het mixen van 2 culturen, taalproblemen, heimwee, maar het leek erop dat we alles overwonnen. Toen na 4 jaar ons mooie ventje werd geboren, was ons geluk compleet. En toch werd de verandering voelbaar en de druk van zijn familie groter. Hij veranderde en ik dus ook. Van een zelfstandige vrouw met een goede functie bij een groot bedrijf veranderde ik in een onzekere bange vrouw die zich liet vernederen en bedreigen en bijna vloog om het haar man naar de zin te maken.

Stom??
Jazeker, maar als er iedere dag wordt gedreigd dat je kind ontvoerd gaat worden dan is het misschien enigszins te begrijpen. Dat ik weg moest was duidelijk, maar hoe….. De politie kon mij niet helpen, er moest eerst een ontvoering plaatsvinden voordat ze wat ging doen en de huisarts (ik ben echt letterlijk ziek geworden van alle ellende) die noteerde alle gebeurtenissen keurig.

Al zoekende op internet kwam ik bij de stichting Kinderontvoering terecht. Veel informatie, tips en lotgenoten. Er ging een wereld voor mij open en ik voelde een sprankje hoop. Ik begon te mailen met de voorzitter van deze stichting, Jacques Smits. Eindelijk iemand die wist waar ik het over had en nog beter, die wist welke stappen ik moest ondernemen. Altijd op de achtergrond aanwezig, een luisterend oor en bruikbare tips.

Het heeft me uiteindelijk 3 jaar gekost om uit de relatie te stappen. 3 verlammende jaren vol angst, verdriet en pijn. Een paar keer eerder geprobeerd, maar de angst voor ontvoering van mijn kind was te groot en dus bleef ik bij hem. Vrienden kwijtgeraakt die het niet meer konden aanzien, maar steeds was daar als rots in de branding de stichting Kinderontvoering, zonder veroordeling, zonder commentaar, zonder druk. De grens was voor mij toen ik met de dood werd bedreigd en het besef kwam dat ik dood niets meer voor mijn kinderen kon doen.

En toen was het moment daar………ik ging vechten met steun van de stichting Kinderontvoering.
Er werd een uitstekende advocaat geregeld met kennis van ontvoeringszaken, ik heb aangifte gedaan en de politie bleek ineens, los van de aangifte, toch heel veel te kunnen doen na contact met de stichting. Er werd extra gesurveilleerd, men was volledig op de hoogte van mijn situatie en 1 telefoontje en de politie zou er zijn. En ze stonden er toen het nodig bleek en ze hebben mij en mijn kinderen geweldig opgevangen. Slachtofferhulp, de juridische gang, overal hielp de stichting mij mee en ik deed wat ik moest doen en voelde me bij iedere stap sterker worden.

Het pad is gelopen, de deur is dicht.
Een nieuw leven, hopelijk met meer geluk voor mij en mijn kinderen.

De stichting heb ik persoonlijk niet meer nodig maar ik ben gebleven en ben nu werkzaam als secretaris van de stichting. Ik heb zelf ervaren wat een goed werk deze stichting doet en heb inmiddels ook ontvoeringszaken meegemaakt die tot een goed einde zijn gebracht. Niets is teveel om deze kinderen te helpen. Het belang en de veiligheid van de kinderen staat altijd voorop.
Zelden heb ik mensen gezien die zo door het vuur gaan voor deze kinderen en in het bijzonder moet hier genoemd worden de voorzitter van de stichting Jacques Smits.

Ik ben er trots op secretaris te mogen zijn van deze stichting.
Zij bood mij de helpende hand, ik heb die hand aangenomen en bied nu zelf de helpende hand.
Samen staan we sterk.
Helpt u ook helpen?
Kinderen zijn onze toekomst, daar moeten we zuinig op zijn.

Marieke van Kommer
Secretaris Stichting Kinderontvoering

Noot redactie Blog Magazine:
Wordt donateur van de Stichting Kinderontvoering, daarmee helpt u met helpen.
Maak uw donatie over op Raborekeningnummer: 39.55.03.760 ten name van de Stichting Kinderontvoering te Arnhem.

De kinderen zullen daar zeker mee geholpen worden.

Wie heeft negatieve ervaring met kinderontvoeringsmediator Bela de Vries

Steeds meer verontrustende berichten bereiken onze stichting over de mogelijk dubieuze “werkwijze” van Drs. Bela de Vries en haar (kinderontvoering) mediationbureau Medinu te Den Haag.

De klachten richten zich hoofdzakelijk op de mogelijk  niet neutrale mediationwerkwijze van Drs. de Vries als het hier betrekking heeft op kinderontvoeringszaken naar Arabische (lees Moslim) landen, waarbij de Arabisch mannelijke partner van ontvoering wordt verdacht.

Mocht u als Nederlandse ouder enige, naar uw mening, negatieve ervaring met deze mediator hebben, en u bent genegen om hier in een groep mee naar buiten te treden, neemt u dan contact op met onze stichting onder het mailadres:

stichting@kinderontvoering.info

Bestuur Stichting Kinderontvoering

Negen jaar voor kinderontvoering

Update: maandag 19 jul 2010, 17:28

Een Veenendaler van Arabische afkomst is in hoger beroep veroordeeld tot 9 jaar cel wegens ontvoering van zijn kind. De straf is hoger dan de eis. Hij kreeg eerder 5 jaar hiervoor opgelegd. De man ontvoerde in 2007 het 4-jarige meisje naar Sudan tijdens een vakantie.

Volgens de vader bezocht het kind met toestemming van de moeder familie en is het hem niet meer gelukt haar terug te krijgen. Het gerechtshof gelooft dat niet. De Nederlandse moeder heeft haar dochter al drie jaar niet gezien.

Het hof gelooft ook dat de vader alle oplossingen al jaren saboteert en legt daarop de maximale straf op van 9 jaar.

Nederlandse moeder en 2 NL kids in Argentinië gegijzeld

Geachte heer/mevrouw,

Ik ben Swetlana Gooden en smeek om hulp voor het volgende:

Mijn dochter Nathalie en haar 2 zoontjes zitten vast in Argentinië en kunnen het land niet uit.

Mijn dochter heeft samen gewoond met een Argentijn die ze daar nu vast houd. Zowel mijn dochter en haar 2 zoontjes hebben de Nederlandse nationaliteit.

Ze zijn een paar jaar geleden samen vertokken naar Argentinië onder het mom dat zijn vader ziek was en dat hij hem moest helpen in zijn fabriek. Nathalie had ingestemd om het te proberen maar nooit verwacht dat ze in zo een situatie terecht zo komen.

Zoals we allemaal weten gaat het economisch zeer slecht in Argentinië. Ze kan daar geen werk vinden. Haar voormalige vriend geeft haar geen kinderalimentatie, heeft haar uit de verzekering gehaald. Ze loopt daar onverzekerd rond zonder werk, zonder geld.

Ze heeft zich gewend naar de Nederlandse Ambassade in Buenos Aires waar ze net zo goed niet naar toe had kunnen gaan. Daar hebben ze haar geïnformeerd dat ze niets voor haar konden betekenen en dat zonder de handtekening van de vader ze het land niet uit mocht.

Op de Nederlandse Ambassade weten ze niet eens dat er het artikel 253b Nederlands Burgerlijk Wetboek I, Personen- en familierecht  bestaan waarin duidelijk staat dat ongehuwde moeder altijd het voogdij heeft over haar kinderen. De Nederlandse Ambassade had haar moeten ondersteunen en op haar rechten moeten wijzen. Nu zit mijn dochter daar ontvoerd zonder iets. Dit kan toch niet!!!

Ik heb haar al vaker geld gestuurd zodat ze tenminste de huur en het eten voor haar en kinderen kon betalen. Maar ja, ik ben natuurlijk niet in staat en heb de mogelijkheden niet om mezelf en ook nog eens mijn dochter en 2 kleinkinderen te onderhouden.

Ik smeek jullie om me te helpen dat dit aandacht krijgt in de media. Het kan toch niet zo zijn dat de Nederlandse Ambassade ons koud laat, ze zijn er toch ook om ons te representeren?? Om onze rechten te verdedigen??!!!

Duizend maal bedankt voor wie dan ook hier aandacht aan besteed.

Met vriendelijke groet,

Swetlana Gooden

(adres en telefoonnummer bekend bij: 06-12706471)

Zeven jaar geëist tegen Veenendaler die dochter naar Soedan ontvoerde

dinsdag 6 juli 2010 09:17

VEENENDAAL – De 43-jarige Veenendaler, die in juni 2007 zijn 4-jarige dochtertje via Egypte ontvoerde naar zijn familie in Soedan, hangt na hoger beroep bij het gerechtshof in Arnhem een celstraf van zeven jaar boven het hoofd. Het openbaar ministerie eiste fors hoger dan de straf van vijf jaar die hij eerder opgelegd kreeg, omdat de man elke poging om zijn inmiddels 7-jarige dochter naar Nederland te halen dwarsboomt. Haar moeder, een Veenendaalse van 35 jaar oud, heeft al 2,5 jaar geen enkel contact meer met het meisje.

Zelfs de consul van Soedan was naar de Arnhemse rechtbank gekomen. Hij wilde er getuige van zijn dat de 43-jarige man, die ook van Soedanese afkomst is, een machtiging zou ondertekenen. De Soedanese advocaat van de moeder zou er dan zorg voor kunnen dragen dat het meisje binnen enkele weken in Nederland is.

‘Oorlogsverklaring’
Maar de vader bleef weigeren. ,,Dat zou een oorlogsverklaring aan mijn familie zijn”, zo hield hij de rechters voor. Zijn advocaat legde het hof uit dat twee broers ‘de voogdij naar zich toe hebben getrokken’. Het is niet duidelijk waar het meisje zich nu bevindt. Volgens de advocaat van de 43-jarige laat de Soedanese ‘shara’ -wat weer net wat anders is dan de islamitische ‘sharia’- het niet toe dat een dochter teruggaat naar de ouders als die in een echtscheidingsprocedure zitten.

IJsje kopen
De Veenendaler en zijn vrouw waren in juni 2007 op vakantie in Egypte met hun enigst kind. Op een avond gingen de vader en zijn broer met het 4-jarige meisje zogenaamd een ijsje kopen. Zij zijn niet meer teruggekomen. Vermoedelijk hebben de twee het dochtertje meteen naar Soedan gebracht. De Veenendaler keerde terug naar Egypte en nam zijn vrouw weer mee naar Nederland. Zowel haar echtgenoot als zijn familie dreigden de vrouw niets te ondernemen, anders ‘zou ze haar dochter nooit meer terugzien’. In oktober 2007 is ze toch naar het Centrum Internationale Kinderontvoering gestapt. Op hun aanraden heeft ze aangifte gedaan. De man werd kort daarop gearresteerd.

Tijdrekken
De man houdt vol dat hij onschuldig is, en is van menig dat het strafrecht geen oplossing kan bieden om de dochter naar Nederland te krijgen. Hij vindt dat het een zaak is die door de familie moet worden opgelost. Het openbaar ministerie vermoedt dat de Veenendaler een machtstrijd uitoefent, die hoopt door na vele jaren rekken uiteindelijk als winnaar uit de bus te komen. ,,Daarmee dupeert hij willens en wetens ook de moeder en haar dochter”, aldus de aanklager. De 35-jarige vrouw heeft voorlopig geen enkel uitzicht op een hereniging met haar dochter.

Het hof doet over twee weken uitspraak. (APA)

Onze visitekaartjes in 2006 MISBRUIKT voor een kinderontvoering

LJN BC8025, Rechtbank Alkmaar, 14.810239-06

Datum uitspraak: 18-03-2008

Datum publicatie: 28-03-2008

Rechtsgebied: Straf

Soort procedure: Eerste aanleg – meervoudig

Zaaknummers: 14.810239-06

Inhoudsindicatie:
Bewezenverklaring voorbereiding van onttrekking van een minderjarige aan het wettig gezag.

– (een) visitekaartje(s) van de Stichting Kinderontvoering en/of Interrescue

Volledige uitspraak => http://jure.nl/bc8025