‘Ontvoering beloond!’

MAARSSEN – Zaterdagmiddag 8 maart zat Dennis Vermeulen nog te spelen met zijn babyzoontje Ebi; de volgende ochtend was zijn Poolse vrouw met het kind verdwenen naar haar geboortedorp. Hoewel Vermeulen aan alle kanten het recht aan zijn zijde heeft en zijn vrouw Anna naar de letter van de wet een internationale kinderontvoerder is, blijkt het totnogtoe onmogelijk zijn zoontje terug te krijgen: ” Ontvoering wordt beloond, dat is mijn gevoel nu. Polen lapt alle Europese regelgeving aan zijn laars.”

Het huwelijk van Dennis en Anna Vermeulen uit Maarssen zat al in een neerwaartse spiraal toen zoontje Ebi werd geboren. “Cultuurverschillen”, aldus Dennis Vermeulen. “Anderhalve week daarvoor was ik uit huis vertrokken en ben tijdelijk bij mijn ouders gaan wonen, juist zodat zij niet op straat zou komen te staan. Ik had een advocaat ingeschakeld om een voorlopige voorziening aan te vragen. Met het idee dat Ebi wel bij haar zou blijven, maar dat ik hem natuurlijk heel vaak zou gaan zien! Ik ben gek op hem, ik ben in die anderhalve week ook elke dag na mijn werk even langsgegaan omdat ik hem niet kan missen, dan deed ik hem in bad. Dat ging allemaal goed. Ik had vertrouwen dat we tot goede afspraken zouden komen.”

Maar toen Vermeulen zondagmorgen langskwam om Ebi op te halen, zijn vrouw zou die dag gaan werken, trof hij het huis verlaten aan; ook de auto was weg. “Na veel bellen bleek mijn vrouw al in Polen te zitten, samen met Ebi; en ze was ook niet van plan om terug te komen, zo bleek al snel. Wij hadden beiden het ouderlijk gezag en omdat mijn vrouw ons zoontje mee de grens heeft overgenomen zonder mijn toestemming, was het volgens de stichting Internationale Kinderontvoering (hij heeft gesproken met Jacques Smits van de Stichting Kinderontvoering!) een typisch geval van kinderontvoering. Bovendien werd Ebi in mei door de rechtbank voorlopig aan mij toegewezen.”

Boemerang

In zijn brandende behoefte om zijn zoontje terug te krijgen startte Vermeulen echter twee procedures op, en dat krijgt hij nu als een boemerang terug. Hij schakelde de Centrale Autoriteit in, de instantie die zorg draagt voor de zogenoemde ‘teruggeleiding van ontvoerde kinderen’. Vermeulens echtgenote liet weten hieraan niet mee te willen werken, zodat de Poolse Centrale Autoriteit een procedure tegen haar is gestart. “Volgende week donderdag wordt zij gehoord voor de rechtbank.”

Tegelijkertijd vroeg hij de Poolse politie uitvoer te geven aan de uitspraak van de Nederlandse rechter; Ebi was immers aan hem toegewezen. Volgens het zogenaamde Brussels IIbis verdrag moet Polen hier zonder tussenkomst van enig rechter gelijk uitvoer aan geven: “Hoewel ik alles zwart op wit had, werd ik in Polen van het kastje naar de muur gestuurd. Ik moest de Nederlandse uitspraak laten vertalen, ik moest hier een stempel halen en daar een certificaat… Volgens de politie moest ik toch bij de rechtbank zijn. En uiteindelijk kreeg ik via mijn advocaat te horen dat dat in Polen niet kon, twee procedures tegelijk. Of ik moest kiezen voor de Centrale Autoriteit, of voor de uitvoer van de Nederlandse uitspraak. Volgens iedereen is dat juridische onzin, maar zie je gelijk maar eens te krijgen.”

Verhuizing

Terwijl Vermeulen eigenlijk helemaal niet over straat wíl rollen of zijn zoontje bij zijn moeder wil weghalen: “Ik wil alleen maar regelmatig mijn kindje zien, en dat kan niet als ze in Polen wonen. Mijn vrouw, die ik in Nederland heb leren kennen, heeft er zelfs voor gekozen hier te gaan wonen. Ik vind dat je hier met je kind dan ook moet blijven. Er kan toch niet van mij worden verwacht dat ík naar Polen verhuis?”

Volgens het Centrum Internationale Kinderontvoering moet de beslissing van de Nederlandse rechter in Polen echter onverkort worden uitgevoerd. “Ook al loopt er een procedure van de Centrale Autoriteit, de Poolse politie moet het kindje gewoon gaan ophalen en aan de vader geven. Volgens het Brusselse verdrag is de uitspraak van de Nederlandse rechter genoeg”, aldus een woordvoerder.

Vermeulen: “In theorie sta ik helemaal in mijn recht, maar zie dat recht maar eens te halen in de Poolse praktijk. De politie daar weigert iets voor mij te doen. Ik heb nu in arren moede een verzoek ingediend bij de Nederlandse politie om Anna en Ebi in Polen aan te houden. Maar het is van de gekke dat je je toevlucht moet nemen tot dit soort extreme middelen omdat een EU-land als Polen alle Europese regelgeving aan zijn laars lapt.”